Edith & Karen
“Neem actie en durf ondernemen. Durf aan de slag te gaan. Als je niet weet hoe, zoek dan hulp. Dit is niet het moment om dingen op je eentje te gaan doen, we moeten hier samen doorraken.”
Hoe Klub Kultuur ontstond
Een zwarte Saab doorkruist de Vlaamse wegen. Achter het stuur zit Edith Leblanc, 21 jaar, vijfde generatie zangeres. Haar bomma vertelde het haar onlangs. Opvallend hoe hard Edith zich in haar verhalen herkend. Opvallend hoe de geschiedenis zich herhaalt. Ediths ouders hebben al vijfendertig jaar een eigen koor. Muziek werd haar dus met de paplepel ingegeven. Hoewel … ze werd vroeger nooit echt meegenomen naar het theater of naar tentoonstellingen. Dat mist ze wel eens, om eerlijk te zijn. Ze heeft soms het gevoel dat ze daardoor bepaalde dingen heeft gemist… Er valt nog zoveel te leren en te zien! Als er hierdoor echter al sprake was van een achterstand, dan is die achterstand intussen netjes weggewerkt. Edith heeft een muziekknobbel ontwikkelt om u tegen te zeggen. Ze zingt niet alleen, ze speelt ook contrabas, piano, gitaar, basgitaar, ukelele … en ze dirigeert. Zo nu en dan.
Naast haar zit Karen Peremans, van hetzelfde laken een pak. De twee kennen elkaar al lang. Sinds 2006, waarschijnlijk zelfs langer. Hun zussen, die even oud zijn, speelden regelmatig samen op de oprit. Karen en Edith kwamen dan meestal mee. Om de “irritante kleine zus” te spelen. De oprit is de plek waar hun vriendschap ontstond, de plek waar ze samen muziek konden maken op straat. Karens zus leerde Edith dansjes, Ediths mama stuurde Karen naar het kinderkoor. Karen heeft Edith zelfs nog verhaaltjes voorgelezen voor het slapengaan. Over Heksje Kweetetal. Na het voorlezen vroeg Edith steevast of Karen mocht blijven slapen. “Volgend weekend misschien”, antwoordde haar mama dan. Ja, dat zijn mooie herinneringen.
Karen is drie jaar ouder dan Edith. Ze werkt voltijds als Customer Success Manager bij Rydoo. Ook bij haar stroomt muziek door haar bloed. Haar vader zong acht jaar bij het kathedraalkoor van Antwerpen , ook al heeft ze hem zelf nooit horen zingen. Karen is altijd al op, achter en naast het podium te vinden geweest. Ze heeft gedanst en theater gespeeld. Ze zingt, ze speelt piano, en ook een beetje ukelele. “Cultuur heeft altijd in mij gezeten, en ik ben altijd bij de cultuur geweest”, zo zegt ze het zelf.
Nu zitten ze naast elkaar in de auto, allebei in gedachten verzonken. Via de radio laat een onbekende stem hen geërgerd weten dat het aantal coronabesmettingen opnieuw stijgt. “Waarom doen ze niet gewoon alles terug dicht?”, vraagt Edith met een zucht. Telkens wanneer ze met vragen zit, gaat ze ermee naar Karen. Karen heeft altijd op alles een antwoord klaar, of het nu over politiek gaat, over economie of over cultuur. “Edith”, spreekt Karen deze keer, en ze trekt haar wenkbrauwen lichtjes op, “economische crisis… dat gaat niet zomaar, hé.” Ze lachen even, omdat het antwoord best logisch is, maar toch blijft er iets knagen. Binnen in hen groeit een idee.
Een paar weken geleden hadden ze samen aan een livestream meegedaan. Waarom zouden ze eigenlijk zelf niet zo’n livestream organiseren? Zouden ze daar misschien geen geld mee kunnen inzamelen, dat naar een goed doel zou kunnen gaan? Op die manier zouden ze niemand in gevaar brengen, er zou geen risico zijn op besmetting, maar het cultuurleven zou wel gewoon zijn gang kunnen blijven gaan. In plaats van op één grote speler zouden ze op verschillende kleine spelers focussen. Cultuur hoeft niet volledig afhankelijk van subsidies te zijn. Het idee van Klub Kultuur was daar. Het vertrok vanuit zang, maar al snel kwamen daar ook dans, theater, beeldende kunsten en woordkunst bij. Het groeide razendsnel.
Klub Kultuur groeide razendsnel, maar dit gebeurde zeker niet vanzelf. Edith en Karen hebben een heel specifieke manier om dit soort projecten aan te pakken. Zo nu en dan stoppen ze de achterbank vol dekentjes en rijden ze naar Vilvoorde, omdat ze daar nu eenmaal de beste pizza hebben. Pizzeria Felix, echt een aanrader moest je ooit in de buurt zijn. Nieuwe projecten worden steevast uitgewerkt op deze dekens, in het park van Vilvoorde, met pizza en pasta (want Edith lust geen pizza – écht vies). Karen en Edith hebben het voordeel allebei heel ondernemend te zijn. Ze hebben al heel wat ervaring van vorige projecten. Ze weten wie ze kunnen aanspreken en wie zeker enthousiast zal zijn. Ze weten waar ze mee bezig zijn. Hun eigen vzw is nu een feit. Spannend, zeg! Gedaan met stil protesteren, de tijd voor actie is daar!
Stany Crets heeft het in zijn open brief op facebook mooi verwoord: Je kunt klagen en zagen wat je wilt, als er niemand actie onderneemt verandert er ook niets. Er moet een slag komen, die mensen uit een gevoel van ik-weet-niet-wat-ik-moet-doen kan helpen. Een slag die inspiratie geeft, motivatie en hoop. De boodschap van Klub Kultuur? Neem actie en durf ondernemen. Durf aan de slag te gaan. Als je niet weet hoe, zoek dan hulp. Dit is niet het moment om dingen op je eentje te gaan doen, we moeten hier samen doorraken. Dit is het ideale moment om uit te zoeken op welke manier cultuur kan worden hervormd zodat het voor iedereen toegankelijk blijft. Corona heeft ons duidelijk gemaakt dat er ook veel andere manieren zijn om cultuur naar mensen te brengen, dat het niet altijd hoeft te zijn zoals het is geweest. Een massa mensen beweegt traag. Ze hebben een voorbeeld nodig. Zou Klub Kultuur dat voorbeeld kunnen zijn? Benieuwd waar deze reis ons brengt!
