“Wie ben je”, dat vindt ze een geladen vraag, maar “wat doe je”, daar gaat ze met veel plezier wat dieper op in. Kim wouters is visual storyteller, docent in personal branding en therapeute. De constante tussen deze beroepen? De verhalen die mensen met zich meedragen. Verhalen die Kim raken en waarmee ze ons op haar beurt raakt via haar Instagram en haar wekelijkse nieuwsbrief Zon op zondag.
De boodschap van Klub Kultuur is “neem actie en durf ondernemen!“, maar dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan. In dit gesprek vertelt Kim Wouters wat meer over haar manier van leven als zelfstandige. Want zoveel verschillende projecten met elkaar combineren, is dat wel evident?
| Zon op zondag? Kim Wouters is een creatieve duizendpoot die zich niet gemakkelijk door haar angsten of twijfels laat tegenhouden. Al is ze over die twijfels wel altijd open en eerlijk. Schrijf je je in op haar wekelijkse nieuwsbrief Zon op zondag? Dan zal je regelmatig denken “Ah ja, ik snap wat ge bedoelt. Zo had ik het nog niet bekeken, maar nu ge ’t zegt…”. Die herkenbaarheid helpt en stelt gerust. Los daarvan kun je je verwachten aan “een portie blijheid in uw virtuele brievenbus”. En aan een flinke dosis schoonheid, die je zin doet krijgen om door je kamer te dansen. Kim houdt van mooie dingen en leert je via haar brieven om die schoonheid zelf ook te gaan zien. Schoonheid zien, dat is blijkbaar iets besmettelijks. Of misschien is aanstekelijk hier een beter woord 😉 . |
Hoe ben je een storyteller geworden?
Bij mij ging dat eigenlijk vrij vanzelf. Ik werd bijna per ongeluk storyteller, als je dat zo kunt zeggen. Ik was met veel verschillende, uiteenlopende dingen tegelijk bezig. Voor mij is dat vanzelfsprekend, al heb ik me daar lang schuldig over gevoeld. Of misschien eerder beschaamd. Waarom kon ik nu niet gewoon één job kiezen, net zoals iedereen? Blijkbaar is dat niet hoe ik in elkaar zit.
Hoe dan ook, ik ben op zoek gegaan naar de gemeenschappelijke deler van al mijn projecten. En dat bleek het vertellen van verhalen te zijn. Ik heb een passie voor de verhalen die mensen met zich meedragen en ik probeer deze verhalen zo goed mogelijk te vangen in mijn projecten. De stap naar storyteller was daardoor snel gezet.
Een paar maanden geleden liet ik me door vriendinnen overtuigen om een kerntalentenanalyse te laten doen. Daaruit bleek dat ik veel verschillende kerntalenten heb. Die zou ik in het ideale geval elke dag moeten aanwenden. Als ik één vaste job zou hebben, zou me dat dus heel ongelukkig maken. Het was zo’n opluchting om dit eens van een ander te horen. Eindelijk viel alles op zijn plaats. Ik besefte dat het voor mij heel normaal was om verschillende dingen te doen. Dit is wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.
“Voor mij is dat vanzelfsprekend, al heb ik me daar lang schuldig over gevoeld. Of misschien eerder beschaamd. Waarom kon ik nu niet gewoon één job kiezen, net zoals iedereen? Blijkbaar is dat niet hoe ik werk.”
Kan iedereen een storyteller worden?
Ik geloof dat iedereen op de één of andere manier een verhaal probeert te vertellen. Of dit ook bewust gebeurt, dat is een andere vraag. En de manier waarop kan ook hard verschillen. Als docente personal branding leer ik mensen om overtuigende verhalen vertellen. Verhalen vertellen, dat is dus iets wat je kan leren. Maar om echt een professionele storyteller te worden, denk ik wel dat je een soort intrinsieke interesse moet hebben, een passie om te volgen.
Is iedere kunstenaar dan automatisch een storyteller?
Ja, ik denk inderdaad dat iedere kunstenaar ook een storyteller is. Het leuke aan kunst is dat iedereen er zijn eigen verhaal in kan zien. Als kunstenaar vertel je een verhaal in beeld, klank, woorden… (of op nog een totaal andere manier). Tegelijkertijd maak je je publiek tot een storyteller voor zichzelf. Het kan zijn dat iedereen iets anders ziet in een bepaald kunstwerk, omdat niets er letterlijk staat.
“Als kunstenaar vertel je een verhaal in beeld, klank, woorden… Tegelijkertijd maak je je publiek tot een storyteller voor zichzelf.”
Zie jij jezelf als een kunstenaar?
Dit vind ik een moeilijke vraag. Ik zou hier “ja” op durven antwoorden, maar die “ja” voelt wat zenuwachtig aan. Of misschien is pretentieus een beter woord. Ik had hetzelfde gevoel toen ik aan mijn opleiding therapie begon. Toen dacht ik ook regelmatig: “Ikke therapeut? Hoe pretentieus! Dat je denkt dat je andere mensen kunt helpen…” Bij het woord kunstenaar ervaar ik dit opnieuw: het voelt pretentieus om te denken dat je mooie dingen maakt. Maar ja, ik doe mijn best 😉 .
Wat is voor jou de link tussen kunst en therapie?
Ik ervaar kunst als heel helend. Mijn eindwerk ging over hoe kunst je terug bij jezelf kan brengen. Als therapeut laat ik mijn cliënten vaak playlists samenstellen, of ik laat hen tekenen en kleuren… Het eindresultaat hoeft helemaal niet “mooi” of “logisch” te zijn. Ik leerde van een medetherapeut om hen te laten ondertekenen met de datum en hun naam, zodat ze zich even echt een kunstenaar voelen. Ik geloof dat creativiteit op een bepaalde manier altijd tot kunst leidt. Eigenlijk zijn we dus allemaal een beetje kunstenaars, en bijgevolg ook storytellers.
“Ik geloof dat creativiteit op een bepaalde manier altijd tot kunst leidt. Eigenlijk zijn we dus allemaal een beetje kunstenaars, en bijgevolg ook storytellers.”
Hoe ga je als storyteller om met sociale media?
Ik kies ervoor om sociale media op een positieve manier te gebruiken en om goede dingen de wereld in te sturen. Dat vind ik beter dan te klagen over hoeveel er op sociale media misgaat. Het is een manier om me te ontspannen en om mooie herinneringen en schoonheid vast te leggen.
Ik stel mezelf vaak de vraag of ik iets deel voor mezelf of voor iemand anders. In de eerste plaats zie ik sociale media als iets van en iets voor mezelf. In mijn nieuwsbrief kan ik doen wat ik wil, ik heb er de volledige controle over. Wat ik ook schrijf, er is niemand die daarover iets kan zeggen. Als het je niet bevalt, hoef je hem niet te lezen.
Maar daarnaast vind ik het natuurlijk ook leuk als er wat reactie komt. Ik hou ervan om mensen te entertainen of hen iets bij te leren. Dat zit allemaal in mij. Ik moet het wel een stukje voor de ander doen ook. Het is een kwestie van evenwicht zoeken tussen mezelf en de anderen.
En hoe zit het met het evenwicht tussen online en offline? Hoe voelt dat voor jou?
Ik vind dat ik een goede balans heb tussen online en offline zijn. Ik ben mega-radicaal in wat ik volg. Als ik bij wijze van spreken drie keer denk “dit vond ik niet leuk”, dan ontvolg ik dat account. Ik wil enkel content die me iets leert, die me inspireert en prikkelt. Soms is het wel moeilijk om hierin de grens te trekken. Wat doe je met accounts van goede vrienden waarvan de content je niet zo interesseert? Soms ontdek ik op sociale media dingen die ik liever zou zijn te weten gekomen tijdens een gezellig babbeltje in real life.
Dus, kort samengevat: sociale media zijn niet slecht, het gaat om de manier waarop je ermee omgaat. Je hebt zelf de keuze of je sociale media leuk of interessant maakt of niet. En je kunt zelf beslissen hoeveel tijd je aan sociale media spendeert. En dat geldt trouwens ook voor de offline wereld 😉 .
Meer weten?
Volg Kim op Instagram, of neem een kijkje op haar blog en website! Of schrijf je in op haar nieuwsbrief Zon op zondag.
